30 stycznia 2024 r. w Saloniku Artystycznym Krośnieńskiej Biblioteki Publicznej odbyło się kolejne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Seniora. Tym razem członkowie klubu rozmawiali na temat życia i twórczości pisarskiej Henryka Sienkiewicza.
Polski powieściopisarz, publicysta i laureat literackiej Nagrody Nobla, urodził się 1846 roku w Woli Okrzejskiej, w zubożałej rodzinie szlacheckiej. Po ukończeniu gimnazjum, naukę kontynuował w warszawskiej Szkole Głównej na wydziale filologiczno-historycznym. Nie zdał jednego z egzaminów końcowych (z języka greckiego), porzucił uczelnię bez uzyskania dyplomu. Pomimo to został jednym z najpopularniejszych pisarzy polskich przełomu XIX i XX wieku.
Henryk Sienkiewicz wcześnie podjął pierwsze próby literackie. W 1869 roku debiutował jako dziennikarz w „Przeglądzie Tygodniowym”, a pierwsza powieść, „Na marne”, ukazała się drukiem w 1872 r. Sławę przyniosły mu, drukowane w odcinkach w „Gazecie Polskiej”, „Listy z podróży do Ameryki”. Pisarz uwielbiał podróżować, zwiedził prawie całą Europę, był w Ameryce i Afryce, poznawał historię i kulturę obcych krajów. W czasie zagranicznych wyjazdów powstały największe dzieła literackie Sienkiewicza, jak „Trylogia”, „Rodzina Połanieckich”, „Krzyżacy” czy „Quo vadis”.
Jego dzieła cieszyły się niesamowitym powodzeniem wśród czytelników w kraju, a wiele utworów było przekładane na języki obce. Ukoronowaniem dorobku powieściopisarza było przyznanie mu Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za całokształt twórczości literackiej w 1905 roku.
Życie osobiste noblisty było również zajmujące i ciekawe, jak fabuła jego powieści. Henryk Sienkiewicz cieszył się dużym powodzeniem wśród kobiet. Był trzy razy żonaty, jedno z małżeństw wywołało ogromny skandal i ostatecznie zakończyło się unieważnieniem przez Watykan. W życiu pisarza pojawiło się pięć ważnych kobiet, a każda z nich miała na imię Maria. Najważniejszą z nich była jego pierwsza ukochana żona, Maria Szetkiewiczówna, z którą miał dwoje dzieci.
Henryk Sienkiewicz zmarł 15 listopada 1916 roku w Vavey, w Szwajcarii i tam został pochowany. W 1924 roku prochy pisarza zostały uroczyście sprowadzone do Polski, spoczęły w katedrze św. Jana w Warszawie.
