Skuteczne czary na świat, gdy szary!
Kiedy światem zaczyna rządzić jesień (ciekawa jestem, czy wiecie, że prawie tak samo zaczyna się pewna bardzo stara piosenka 
), robi się ciemnawo i zimnawo. Jednym słowem ponuro. I ludzie też robią się ponurzy. Dlatego wymyślają różne sposoby na radzenie sobie ze złym nastrojem. Sprawdzonym jest zaszycie się pod kocykiem z książką, najlepiej jakąś optymistyczną. Myślę, że idealnym wyborem na październikową lekturę będzie przepięknie ilustrowana przez Lovisę Burfitt, nieco tajemnicza i intrygująca „Historia Mademoiselle Oisea” Andrei de la Barre de Nanteuil.
Andrea de la Barre de Nanteuil
Historia Mademoiselle Oiseau
Wydawnictwo Literackie
Kraków, 2017
Książkę możecie wypożyczyć w Oddziale dla Dzieci (ul. Wojska Polskiego 41)
Poznajcie Isabellę. Ma dziewięć lat i mieszka w Paryżu w kamienicy przy Alei Minionych Czasów. Jest cicha i niepozorna a jej życie jest nieco nudne i smutne. Rówieśnicy jakby jej nie dostrzegali, nigdy nie zwracają na nią uwagi, że o słuchaniu tego, co Isabella ma do powiedzenia, nie wspomnimy. Dziewczynka czuje się niewidzialna i szara, nie znajduje w sobie ani jednej cechy, z której mogłaby być dumna, choćby to miały być tylko umięśnione nogi…
W tej samej kamienicy, piętro wyżej od Isabelli, mieszka Mademoiselle Oiseau (czytaj: Łazo). I jest całkowitym przeciwieństwem naszej bohaterki. Nie tylko dlatego, że jest dorosła (nawiasem mówiąc, nikt tak naprawdę nie wie, ile Mademoiselle ma lat – niektórzy twierdzą, że sto, choć oczywiście to niemożliwe). Przede wszystkim jest kolorowa jak rajski ptak, ubiera się w wymyślne kreacje, nosi kapelusze i powiewne szale i zawsze pachnie oszałamiającymi perfumami. Jest też głośna i ekscentryczna, na przykład codziennie rano wysyła swojego kota na zakupy! I Senorita Czaczacza (bo tak ma na imię kotka) zawsze wraca z kompletem produktów z listy!
Pewnie się już domyśliliście, że ścieżki tych dwóch bohaterek przetną się w którymś momencie. Dzieje się tak, gdy Isabella przez przypadek naciska zły guzik w windzie i wjeżdża na piętro Mademoiselle. I od tego momentu zaczynają dziać się dziwne rzeczy.
Nie tylko Isabella trafia do świata, w którym w małym paryskim mieszkanku mieści się basen, wiele ogromnych pomieszczeń, koty i ptaki, szuflady z dziwnymi, niepokojącymi podpisami (np. na jednej z nich widnieje napis „Guziki, które mają styl oraz inne właściowości”)… W dodatku Mademoiselle, choć widzi Isabellę pierwszy raz, traktuje ją jak dobrą znajomą i zaczyna zapraszać do siebie coraz częściej. Oczywiście Isabella korzysta z zaproszenia (pamiętajcie, że w zasadzie oprócz Mademoiselle nie ma innych koleżanek), ale ze spotkania na spotkanie i z rozmowy na rozmowę budzi się w niej coraz więcej wątpliwości… Czy Mademoiselle może podróżować w czasie? Czy może zmieniać swój wygląd? Czy potrafi czarować? Ile ma tak naprawdę lat? No i czy w ogóle istnieje? Bo jeśli nie, to jakim cudem trafiła do świata Isabelli? Czyżby tylko się jej śniła? A jeśli tak, to czy sny potrafią wpływać na rzeczywistość? Bo Mademoiselle niewątpliwie wywiera na dziewczynkę ogromny wpływ! Jakby dodawała jej kolorów, jakby czyniła ją wyraźniejszą i bardziej widoczną! I troszkę pewniejszą siebie!
Kochani, odpowiedzi na te pytania poznacie (albo i nie!), czytając „Historię Mademoiselle Oiseau”. Mam nadzieję, że książka spodoba się Wam tak, że będziecie chcieli sięgnąć również po kolejne jej części: „Mademoiselle Oiseau i listy z przeszłości” i „Mademoiselle Oiseau w Argentynii”.
Myślę, że niektórym może się wydawać, że to książka tylko dla dziewczyn, o modzie, o Paryżu… Ale to nieprawda. Zachęcam was, byście spojrzeli na tę historię jak na opowieść o niezwykłej przyjaźni – z sąsiadką, o której nic nie wiecie, z ciotką, którą widujecie tylko dwa razy do roku z okazji świąt, z panem listonoszem, który przynosi wam listy albo rachunki. Z kimś, kogo nie dostrzegacie na co dzień, a kto ma przecież swoją historię, kto wie – może tak niezwykłą, jak historia Mademoiselle Oiseau. Bo gdy zaczniecie dostrzegać ludzi wokół siebie wasze życie również się zmieni: ludzie zaczną dostrzegać was! Dokładnie tak samo, jak niewidzialną i szarą Isabellę. Tego wam życzę na ten jesienny czas. I zapraszam na nasze kolejne spotkanie już w listopadzie. Do zobaczenia!
